- dolama
- 1.1. «Dolamaq»dan f. is.2. sif. Dümdüz olmayan; birbaşa, düz xətlə getməyən, o yana-bu yana burulan, əyri-üyrü, dolanbac. Dolama yol. Dolama cığır. Dolama küçə. – Qaranlıq küçədən sonra yolumuz dolamadır. N. V.. Dolama yollarla enirkən bəzi yoldaşlarımız vahiməyə düşdü. S. Rüst.. Tiflisin dolama dar küçəsində; Əlində kamança bir aşıq gedir. M. R.. // is. Dönüm, dönüş, döngə. Nəhayət, dağların sərin küləyi əsməyə başladı, artıq şəhərə bir-iki dolama qalırdı. Ç..3. sif. Burğu şəklində olan, buruq-buruq, vintvari. Dolama boru. Dolama pilləkən. dolama-dolama sif. Əyri-üyrü, döngələri, dolamaları çox olan, tez-tez o yana-bu yana burulan, dolanbac. Dolama-dolama yol. – Dolama-dolama daş pilləkənlər; Bir türbə yanına qaldırır bizi. S. V.. Onlar danışadanışa dağın döşündəki dolama-dolama cığırla irəliləyirdilər. S. R..2.is. Dırnaq altının iltihabı və irinləməsi; qılbaş. Barmağına dolama çıxıb.
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.